Magisch Rajastan

Maharadja’s waren een soort van burgemeester of krijgsheer die de macht hadden over Rajastan. En wat ze precies allemaal deden weet ik niet maar bouwen, dat konden ze! Sprookjesachtig de paleizen en forten die ze voor zichzelf of ter verdediging van de stad bouwden. Met spiegelkamers, tronen, torentjes, gebeeldhouwde pilaren, en een met goud versierde wapencollectie en een gangenstelsel, net een doolhof!

Land van de Maharadja’s
De maharadja van Jaipur gaf ergens in 1800 de opdracht aan iedereen om z’n huis roze te schilderen omdat de prins van Wales op bezoek kwam. En roze is de kleur van de gastvrijheid. Ik had ietsje feller roze verwacht, het was een beetje zalmrood maar wel grappig. Een prachtig paleis met een indrukwekkende wapencollectie in het museum. De zwaarden en sabels volledig bewerkt met allerlei Arabische teksten geschreven in goud en versierd met edelstenen.
De maharadja van Jodhpur gaf de opdracht aan de stad de huizen blauw te schilderen. Warm in de zomer en koel in de winter en het zou insecten tegengaan. De neef van de maharadja heeft de audio-toer ingesproken die ons door het fort met de prachtige paleizen heeft geleid. De man sprak met een Indiaas accent in het Engels en nam ons mee naar vroegere tijden. Waar de oorlogen nog gevochten werden vanaf een kameel of olifant. De prenten aan de muur getuigen ook van de vele tijgerjachten. Magisch hoe het fort ging leven.
Het fort in Jaiselmer, gebouwd in 1156, dat leefde nog steeds. Het enige oude fort dat nog bewoond wordt. En door maar liefst 3000 mensen die in de mooist versierde haveli’s (oude huizen) wonen, piepklein en dicht naast elkaar. Daar gaf de maharadja opdracht tot het bouwen van de prachtig gebeeldhouwde Jain tempels. Een afsplitsing van het Hindoeïsme waar je nog geen mug mag doodslaan omdat het slecht voor je karma zou zijn.
Nu zijn we in Udaipur waar de maharadja nog steeds in het paleis woont. Het deel dat ze tot museum hebben gemaakt laat zien hoe de mensen vroeger het paleis bewoonden. Onze tocht door Rajastan was er dus een van duizend en één nacht, sprookjesachtig en magisch.

Moe van India
Maar, het was niet allemaal rooskleurig en romantisch. Na de eerste twee weken in India was de rek er even uit. Ik (Ans) was al te lang aan de schijterij, elke keer weer te pittig eten en even zat van alle aandacht die wij blonde Hollanders krijgen. Moe van elke keer weer flexibel zijn, geïnteresseerd zijn en open staan voor deze heftige cultuur waar het gewoon is om op straat te poepen. Waar je met je handen eet, waar de moskee’s je om half 6 wakker maken, waar je 30 keer per dag moet vertellen waar je vandaan komt. Waar heel erg veel mensen geld aan je willen verdienen en je weliswaar met een glimlach, maar je toch proberen te belazeren. Waar de geuren en kleuren zo heftig zijn, waar overal afval op straat ligt. Waar de tuc tuc’s je telkens bijna omver rijden en het recht van de hardste toeter telt. En dat allemaal bij elkaar, daar wordt je moe van. We fantaseerden over Thailand, de mooie stranden, het heerlijke eten en hoe relaxed het daar allemaal is. Dat we daar onze reis wilden eindigen. Maar eerst was onze oplossing rust pakken. Een middagje op een dakterras in de zon zitten en een potje schaken of een boek lezen. En toen begonnen we er ook weer aan te wennen. Het ging iets beter, ik voelde me weer fit en dus had ik weer energie om er om te lachen. Het met een korreltje zout te nemen en weer door. Kortom, ik had weer zin om meer van India te zien.

Heilig Pushkar en Guru de zilversmid
Pushkar was een ontzettend heilig dorp. Overal tempels, beelden en altaartjes voor Ganesh, Vishnu, Brahma en Laxmi. Prachtig, vooral Bas wordt helemaal blij van het Hindoeïsme. We hebben veel lol om alle grappige goden. Maar door de heiligheid was Pushkar ook heel erg vegetarisch, je kon er nog geen gebakken ei eten. En droog. Ja, Bas heeft het er iets moeilijker mee dan ik, maar geen bier hier…
In Pushkar heb ik ook mijn Guru ontmoet…nee, ik ben niet ineens bekeerd, ik heb een workshop zilver smeden gedaan. En ja, zo heet hij écht Guru, Guru de zilversmid. Ik kon gewoon aanschuiven. Nog nooit eerder gedaan, maar een prachtige ketting voor mezelf gemaakt. Zie op de foto het resultaat!

Slapen onder de sterren
Een van mijn wensen voor onze reis was slapen in de woestijn. In Rajastan heb je de Thar Desert en daar hebben we een kamelensafari gedaan van 3 dagen. ’s Ochtends werden we opgehaald met een jeep. We namen een klein rugzakje mee met een dekentje, tandenborstel, WC papier, petje en muts en een fles water. De rest zouden de gidsen of kamelendrijvers wel voor zorgen. Na een uur rijden waren we al midden in de droogte. Wel hier een daar een stekelbosje of boom, maar verder zo droog. En daar stonden onze kamelen te wachten. In onze groep zag iedereen een beetje op tegen het kameel berijden. Die beesten zijn best groot en ze stinken! Niet normaal meer. Met hulp van onze kamelendrijver beklommen we ieder ons eigen kameel en we waren onderweg. Het schommelde behoorlijk maar het wende snel. En ik begon er echt van te genieten. Je kon zo ver kijken. En er is zoveel van niks. Zoveel ruimte. Prachtig. Tijdens de lunch konden we zien hoe onze gidsen de lunch klaarmaakten. Ze zochten een paar stenen, wat brandhout, maakten een vuurtje en voor we het wisten werd de thee al ingeschonken. Lekker die chai. We aten dhal (linzencurry), chapatti, rijst of noedels, kool en aardappel. Heerlijk allemaal. En na het eten een dutje in de zon. Er kwam een schapenhoeder langs, hij at een hapje mee. Verder gebeurde er niets. Wat een rust. Aan het eind van de middag arriveerden we bij een paar enorme zandduinen. Zo mooi, zo precies als ik me de woestijn had voorgesteld. Magisch en wonderschoon. De nacht was koud en niet heel comfortabel maar het slapen onder de sterren maakte alles goed. Elke keer als ik door het draaien weer even wakker werd deed ik m’n ogen even open om weer die enorme sterrenhemel boven me te zien. Groots. De volgende dag, nog zo’n dag en de nacht iets minder koud en al beter geslapen, hoe flexibel zijn wij inmiddels he, zelfs een harde ondergrond went. En toen was het alweer dag drie en zaten we met pijnlijke kont in de jeep terug. De woestijn van Rajastan was magisch.

‘Bollywood, here we come!’
Vanochtend tijdens onze yogales bedacht ik me, onze tijd in Rajastan zit er alweer bijna op. Gister hebben we het paleis bekeken en een boottochtje gemaakt over het meer van de maharadja. We gaan de sprookjeswereld verruilen voor de drukte van een grote stad, van Mumbai. Hier zit de Indiase filmindustrie, ook wel Bollywood genoemd en gaan we proberen in een film te spelen. Het schijnt namelijk dat ze vaak blonde figuranten nodig hebben, ha! De recensie daarvan vertellen we volgende keer.

P.s. We hebben eindelijk besloten wanneer we naar huis komen, 4 maart vliegen we naar Amsterdam. Maar, half februari gaan we eerst nog ruim 2 weken naar Thailand voor het strand van Ko Tao.