We hebben het gehaald!

We zijn terug in de bewoonde wereld en we hebben het gedaan! We hebben 11 dagen gewandeld met uitzicht op de Himalaya. Het was fantastisch mooi, loodzwaar en afzien maar ook groots en overweldigend. Inmiddels zijn we terug in Pokhara en kunnen we weer genieten van een comfortabele 22 °C, van een warme douche en een eigen toilet. Vers fruit, groente, vlees en weer echte koffie. Maar terug naar het begin van onze trekking.

Geen gids of porter
Na het ontbijt een bus naar Nayapul genomen. Dit was het startpunt van onze trekking. Maar ja, waar begin je dan hè? Veel mensen nemen een gids voor de route en een porter om de spullen te dragen. Wij niet, geen zin in een gids en ach, die paar spullen kunnen we best zelf dragen. Gelukkig zijn de Nepalezen heel behulpzaam en al snel wees iemand ons de juiste weg. Een smal pad richting de rivier. Onze pas aangeschafte wandelstokken konden we direct gebruiken. We liepen door een klein dorp en bij de controlepost voor zelfstandige wandelaars moesten we ons registreren. Onze wandeling kon nu echt beginnen!

Dit is de weg
Tja, en dan loop je over paden, uit steen gehakte trappen en steeds verder van het punt waar de bus stopte. Steeds verder verwijderd van de grote weg. Dit pad is de weg, de enige weg, de Nepaleze infrastructuur. Raar besef is dat. Om daar voor je lol te lopen met je ergonomische rugzak, afritsbroek, wandelschoenen, Falke sokken aan de voeten en wandelstok in de hand. En je deelt de weg met mensen die naar huis gaan, op slippers, jong maar ook heel oud. Met ezels die van alles en nog wat vervoeren, met schapen en geiten. Met porters die soms tot 100 kilo op hun rug kunnen dragen. En steeds verder lopen we van de wereld die wij kennen met auto’s en wegen. Verder de stilte in en de natuur.

Ziek
Na een halve dag lopen komen we aan in Tikedunga waar we besluiten te blijven voor de nacht. Een warme douche, schoon shirt aan en genieten van de vergezichten met terrassen rijstvelden en de rust en een kop thee met rum. Fijn was het. Na een prima nacht volgde een niet zo prima ochtend. Geen eetlust en drie keer rennend naar het toilet. Hmm…Bas was de dag voordat we vertrokken niet helemaal fit. Zou ik het virusje overgenomen hebben? Na een mega zware dag waarin we 1200 meter stegen en niet gewoon geleidelijk maar met supersteile trappen en een dag met buikkramp en misselijkheid voelde ik me knap beroerd. Na 8 uren lopen kwamen we in de mist aan in Ghorepani (2700m). En daar brandde de houtkachel. Oh, net als thuis bij heit en mem. Fijn! Maar wederom geen zin aan eten en om half 7 ging ik na uitgebreid toiletbezoek naar bed. We waren al vlakbij ons eerste doel, Poon Hill, dus morgen eerst maar een dagje uitzieken, we hebben immers alle tijd.

Hoezo een heuvel?
De guesthouses onderweg zijn heel eenvoudig of misschien zelfs Spartaans. Er zijn dekens en een verwarming in de eetzaal maar verder is het steenkoud. Maar het uitzicht maakt heel veel goed. Vanuit ons (ijskoude) slaapkamertje konden we de volgende ochtend de pieken van een serie bergen tussen de 6000 en 8000m hoogte zien. Waanzinnig! Na een heel loom dagje van lezen in de zon, potje schaken en proberen kleine hapjes te eten ging het ietsje beter. De volgende ochtend stonden we vroeg op om de zonsopgang op Poon Hill te zien. Nu moet me even iets van het hart. Ze noemen Poon Hill een heuvel maar het ding is maar liefst 3200 meter hoog. Hoezo heuvel? In verhouding met al die andere pieken is het misschien een kleintje, maar oef niet gemakkelijk om te beklimmen hoor. Er zit op die hoogte al zoveel minder zuurstof in de lucht dat de beklimming met heel veel hijgen gepaard ging. Heel langzaam, stap voor stap stegen we de 500 meter en kwamen met nog wat andere mensen boven om van het adembenemende uitzicht te genieten. Wow, ik schoot gewoon vol hoe mooi! Een enorme rij majestueuze bergen, de een nog groter dan de ander. En dan de mist en wolken in het dal. Wat ben je zelf dan klein. Na de nodige foto’s daalden we weer af naar het guesthouse voor een paar happen ontbijt. Om vervolgens de rest van de dag weer een etappe te gaan lopen. En het ging best goed. Nog op een prachtig uitzichtpunt een klein filmpje met kerstboodschap opgenomen (zie video). En de rest van de dag ging het door prachtige bossen, langs rijstvelden en elke keer zagen we die witte pieken tussen de bomen door, prachtig!

Wel of niet naar ABC?
En toen waren we na nog een prima dag lopen in Chomrong. Hier moesten we kiezen, of verder naar Annapurna Base Camp (ABC) of beginnen aan de terugreis. Ik voelde me weer redelijk fit, we waren inmiddels gedaald naar 2000m, en vond het wel een uitdaging. Bas had zoiets van dat wandelen elke dag…zo zo…maar voelde toch ook de kans. Het is nu of nooit. Dus onder de voorwaarde dat er geen sneeuw zou liggen gingen we de volgende dag op pad. Naar het dorp Himalaya dat alweer op 2900 meter hoogte ligt. Onderweg komen we steeds medereizigers tegen. Australische Cat en Marc en Franse Emily en Canadese Patrick. Gezellig. En onderweg zagen we apen! Jawel, hele grote Langur Monkeys. Geen idee hoe ze in het Nederlands heten maar ze zijn prachtig. Groot met een witte vacht en een zwarte snoet. Zie ook de foto’s Het was een prachtige dag maar ook zwaar. Ik werd weer misselijk en moest nu zelfs na de lunch onderweg in een struik overgeven. Het landschap veranderde. Het werd mistig en de bomen kregen allemaal een mos randje om de bast. Het werd kouder. Ik was blij om op onze bestemming te zijn maar kon weer niet echt eten. Zou het dan hoogteziekte zijn? Belangrijk symptoom dat daarbij hoort was hoofdpijn, en dat had ik niet. Nouja, maar weer vroeg naar bed (20.00 uur) en hopen dat een goede nacht zou helpen.

‘Ans kijk daar! Een gier!’
De route de volgende dag was prachtig. Door rauw landschap. Er staan bijna geen bomen meer en overal komen de stroompjes ijswater van de berg in de kolkende rivier naast ons. Sommige stroompjes zijn al op de berg bevroren. We zien een hele grote gier. Ik was iets te druk met de ene voet voor de ander krijgen. Met Bas ging het prima en hij riep ineens:’Ans kijk daar! Een gier!’ En ja hoor, op een klif zit een enorme aasgier. Hij vliegt over ons weg. Wat een groot beest!
Voor vandaag hadden we vier wandeluren te gaan maar oef wat was het zwaar. En misselijk. Gelukkig kreeg ik onderweg van het Australische stel een paar pilletjes tegen de misselijkheid en toen ging het een stuk beter. ’s Avonds kreeg ik van hun ook Diamox, medicijnen tegen de hoogteziekte. Ik had nu inmiddels namelijk ook hoofdpijn. Ik maakte me wel wat zorgen, we waren nu zo ver gekomen. Ik ben niet echt het type dat dan zegt, nou, dan gaan we toch gewoon terug…Een echte Friese doorzetter hè?! Inmiddels zaten we op 3700 meter hoogte. Hier bleven we de nacht, en koud! Nog 500 meter hoger te gaan. Ik zag er behoorlijk tegenop. Wanneer besluit je het gaat echt niet? We waren al een aantal mensen tegengekomen die terug moesten. Risico is namelijk dat je zomaar flauw kan vallen, verward raken maar ook dat je vocht in je longen of in je hersenen krijgt. Als de medicijnen niet helpen dan moet je naar beneden. Maar ja, om hier te komen was ook al zo’n strijd geweest en weer overgeven. En het was bewolkt. Die bergen zagen we niet eens, en het was koud…brrr.

In de zon naar ABC
De volgende ochtend zon en een strak blauwe lucht! Ook iets meer hoofdpijn maar na nog een pilletje ging het wel. De laatste 500 meter waren uitgesmeerd over een heel geleidelijk stijgend pad van ongeveer drie kilometer. Heel gemakkelijk als het niet op die hoogte lag. Het eerste uur ging het goed. Stap voor stap een aardig tempo, maar toen, die laatste 200 meter. In de verte zagen we de huisjes al liggen en het ging zo traag. Ook Bas had behoorlijk moeite met lopen. Het is zo zwaar, ongelooflijk. Maar we hadden geluk met het weer dus terwijl we onszelf omhoog worstelden konden we genieten van de prachtige bergketens om ons heen. En we waren echt helemaal alleen. Geen mens te bekennen.

Welcome to Annapurna Base Camp
Het bord, het guesthouse, de gastheer, alles is verwelkomend. Heerlijk, we zijn er! We hebben het gered! Een overwinning op mezelf. En dan is het bijkomen, acclimatiseren voor de nacht (nog een stukje hoger klimmen, op adem komen en dan pas naar beneden gaan) en genieten van de bijzondere omgeving. De hoogste berg is de Annapurna I met maar liefst 8091 meter, vreemd dat die berg nog eens 4000 meter hoger is dan waar wij staan. De andere pieken zijn allemaal ietsje lager, maar toch 6000m of meer. Omdat er nog geen sneeuw ligt kunnen we de sporen van landverschuivingen en lawines zien. Niet te bevatten de natuurkrachten die hierop los zijn gekomen. Terwijl we dit bewonderen komen we Stefan en Rob tegen. Nederlandse jonge dokters met wie ik graag de gekregen Diamox deel. Ook hoofdpijn. Samen zien we een prachtige zonsondergang en besluiten we om de afdaling samen te gaan doen.

Bier in Birethanti
En dan lopen we in drie dagen terug van de wildernis met grote rotsen en sneeuw en megabergen, door de meest pittoreske dorpjes, waar je struikelt over de huiselijke tafereeltjes. De eerste ochtend moet ik ondanks het afdalen nog een keertje overgeven. Bah, schijtziek ben ik er van. Ik wil weer fit zijn. Bijna vliegen we terug in de eerste afdaaldag van 4130m naar een hoogte van 2340 meter. Daar voel ik me al een stuk beter. En we hebben het gezellig met Rob & Stefan. Mooie doktersverhalen over klussen aan heupen en fybrimologiepatiënten. Samen klaverjassen en thee drinken met rum, fijn. We komen in Birethanti waar we bier drinken en pizza eten om het te vieren. Hoera, we hebben het gered. Wat smaakte dat bier lekker! Vanaf daar was het nog een klein stukje lopen en een busrit verwijderd van ons comfortabele guesthouse in Pokhara, op 884 meter hoogte, is ook al best hoog ;-).