'You like eat coffee?'

Jinghong en een andere grote stad…
Ondanks het woordenboek bleef de taalbarrière een probleem. ‘Pfhieh, weer een dag overleefd’ schrijf ik (Ans) in mijn dagboek op de tweede dag in China. ‘Raar, maar zo voelt het echt. Het is fascinerend en interessant, maar oh, ook zo vermoeiend!

Bas vond de eerste dagen hilarisch, maar ik trok het slecht. Na Laos was de overgang naar China zo groot. China is groot, luid en er zijn gewoon heel veel mensen. En dan de taal, dit is heel lastig. Ze snappen je gewoon niet. Maar ach, het is ook wel heel grappig, we wilden een kop koffie drinken en vroegen in een cafeetje of ze koffie hadden. We kregen als reactie: ‘You like eat coffee?’ Haha. En gelukkig zijn de mensen ook heel erg vriendelijk, aardig en behulpzaam. Zo werd ik in Jinghong afgezet door een dame die fruit verkocht. Ik dacht al…hmm dat is wat veel voor 2 bananen. Dus in mijn beste Chinees zei ik nog een keertje het getal wat ik moest betalen. Ik probeerde de helft te geven, maar daar nam ze geen genoegen mee, dus ik betaal. Een studente had meegeluisterd en nam het voor mij op. En ze gingen tegen elkaar tekeer! Eindresultaat na 20 minuten: dame weegt de bananen en geeft mij een kwart van de prijs terug. Prima en klaar, dacht ik. Maar, studente belt de politie, Bas en ik hebben het vervolgens op een rennen gezet. En hoe fascinerend, dit alles ging over een dubbeltje!

Na een uitelkaar gespatte droom om te slapen in een boomhut in de jungle met wilde olifanten (hmmm, lang verhaal waar de olifanten de hut verwoest hebben…) hebben we onszelf getroost met heerlijk eten. Een Fransoos kookte in Jinghong en onze eerste steaks en aardappelpuree in 3,5 maand waren heeeerlijk. Vervolgens gingen we met een nacht bus naar Kunming. En…hier was niks te doen, behalve veel rochelende en spugende Chinezen, hard gillende dames bij winkels, grote billboards en heeel veel mensen die naar ons staarden. Kortom, ik zag nog niet helemaal in of dit allemaal de moeite waard was.

 Aaah Dali…
Voor ons was dit de eerste echt leuke plek in China. Het is een prachtig kleine oude stad met van die smalle straatjes en rondom een stadsmuur. Overal gezellige rode lampionnen, wat winkeltjes, maar ook nog gewoon mensen die hier wonen. En alles ziet er zo mooi uit, echt prachtig. Dit is het China wat wij in de verwachting hadden. Hoera, Ans was weer blij. Wat ik (Bas) helemaal fantastisch vond waren de oude schattige mannetjes met Mao pakjes aan. We kwamen ze tegen tijdens onze fietstocht in de omgeving van Dali. We reden rond door kleine steegjes en kwamen op pleintjes terecht waar ze in groepjes stonden. Het waren natuurlijk gewoon hangouderen maar ze hadden de Mao pakjes aan. En dit was gewoon fantastisch! Doorleefde gezichten waarvan je de historie kon aflezen. En dan de lach… de grote glimlach die we kregen als we een foto wilden maken. Soms vonden ze de foto niet goed en gingen ze iets beter voor staan en moesten we er nog een maken. Heel speciaal.

 Lijiang: welkom in shopcity
Jaarlijks komen er duizenden vooral Chinese toeristen naar dit voorheen authentieke Chinese stadje. Echt oude architectuur, schattige kleine huisjes, kanalen, bruggen, en een prachtige ligging tegen de voet van een 5500m hoge berg maken het inderdaad tot een bijzondere toeristische trekpleister. Jammer genoeg worden de schattige huisjes voor 90 % gebruikt om winkeltjes in te huisvesten. Tjsa, we vinden shoppen leuk, maar overdrijven is ook een vak. Verder had Lijiang hosteleigenaar Mama Naxi. Hmmm als ik er nu aan terug denk, krijg ik (Bas) nog de kriebels. Ze was heel aardig, maar ze schreeuwde de hele dag! In het Chinees en in een onverstaanbaar Engels als ze het tegen een westerling had. Voor mij was het even klaar. Ik had het gehad met de Chinese taal, met de hoeveelheid mensen en gewoon sociaal doen. Na 2 dagen had ik het gehad en besloten we met Laura en Nick, een erg leuk en grappig Duits-Engels koppel die we ontmoet hebben in Kunming, en in Dali en in Lijiang, om de Tiger Leaping Gorge te gaan doen.

Een in de gorge springende tijger…
Een tijger die in een ‘gorge’ springt? Ik weet niet eens wat een gorge is. Het moest een van de dingen zijn die je moest doen in China. En ja, dit klopt! Het is een wandeling van 2 tot 3 dagen over een bergpas, en als je niet goed uit kijkt val je 2,5 km naar beneden. De Tiger Leaping Gorge ligt ten noorden van Lijiang en de Yangtze rivier stroomt daar door een ongelofelijk indrukwekkende kloof. Op de laagste kant kun je een wandeling maken met uitzicht op de hoge pieken. Na wat twijfels en spannende verhalen in de Lonely Planet, ‘People actually died here’, besloten we om de wandeling te maken. Het was ongelofelijk en fantastisch tegelijk. Indrukwekkende uitzichten en schitterende natuur. Een van de mooiste dingen die we tot nu toe gedaan hebben. (Check het filmpje als je even wilt meegenieten.)

Chinese muur, here we come!
China is voor ons heel anders dan alle landen tot nu toe. Het is groot, indrukwekkend maar ook heel erg mooi. De natuur en het landschap is zo groots dat je je wel nietig moet voelen. Daarnaast zijn de mensen die we tegen komen lief, vriendelijk en innemend. Ze vinden het gewoon leuk dat je als toerist naar hun land komt en willen je gewoon helpen.

We hebben nog een tijdje te gaan in China en hebben daarom ook besloten om een week te besteden in Bejing. Ja ok wederom een grote stad, oppervlakte zo groot als België, maar wel een stad met geschiedenis en ach we zijn hier nu toch dan moet je de muur ook even zien :-)

Laura en Nick want to say something
Guten tag.  The blog has probably already revealed our identities, so I shall not dilly dally with the details.  We are all presently sitting in a small upstairs coffee room in Shangri La, marvelling at the fact that just over 24 hours ago we were threshing our way through the dense jungle of the Tiger Leaping Gorge, wobbling over rocks and through waterfalls as we wended our way down to ground level.  The adventure through the Chinese jungle was for all of us truly beyond words, so…. -------------.   Shangri La is charming, in its way; we walked over the cobbled streets up steps into a Buddhist monastery.  Buddhist imagery is quite elaborate, with tigers turning into elephants turning into birds with humanoid faces, so the monastery was quite intriguing.  Back in the town we ate very lekker grilled meat and vegetables -  yet again, the broccoli was delicious.  Chinese broccoli has proved itself a winner every time.  The grills are arranged around the old market square so its a smokey barbecuey low key grillfest in the old town.  In this café, where we now sit, we ordered yet more food, including Tibetan yak tea, which is made from yak milk, tea leaves, sea water and peanut butter. Its not for everyday but its pretty good.  Bas was a big fan.  The question hovering over the Dutch minds im moment is whether to mount an exploration into Mongolia, to meet with the buffalo herders of the Mongolei plains.  Ans feels her Fresian bovine expertise will easily ingratiate her with the natives, and they will join in lassoing the wild yaks of the steppe with ease.  Bas has an eye on continuing his adventures into the curious teas of the far east, and has lectured us all on the delights of a cup of Mongolian Winter Snail Tea which he shall learn to brew with the indigenous tea ladies, and pass around cups of fresh brew served in the traditional style, straight from the shell.  We all look forward to reading the blog entries covering these future happenings, however for now Laura and I must leave our Dutchy friends and get our skates on backwards to a green town the name of which I forget, however the hospital of which I will always remember.  But that as they say is another story for another time…doei doei, Nick and Laura.