Dit is Laos

‘Het schemerlicht dat over de karstrotsen aan de overkant van de rivier schijnt is magisch, het geluid van kinderen die spelen in de rivier. Plons, plons. Maar ook de rijst, de groente en de kleren worden gewassen in de rivier. Iedereen neemt een ‘bad’ voor het avondeten, het is spitsuur. En dan de stilte, er zijn hier geen wegen, geen auto’s, geen scouters. Een paar bergpaadjes en de rivier met de bootjes. Zalig wat een rust, eenvoud en puurheid. Volgens mij is dit het ‘echte’ Laos.’  Dagboek Ans op 14 september.

Op zoek naar het ‘echte’ Laos
Vanuit het supertoeristische maar ook heel mooie Luang Prabang gingen we anderhalve week geleden naar Nong Khiaw. Aangezien meer dan 75 % van de Laotiaanse bevolking in dorpen woont, was een verblijf in een dorp een must. In Nong Khiaw belanden we bijna rechtstreeks vanuit het busje in een echt Laotiaans drinkgelag. Midden op de hoofdweg in het dorp waren een paar grote tenten, een geluidsinstallatie en een heleboel kratten bier neergezet. Feest! En tjsa, nieuwsgierig als wij zijn, moesten we even kijken. Het duurde niet lang of we werden gespot en moesten natuurlijk meedrinken. En ach, daarvoor zijn wij natuurlijk nooit te beroerd, alles voor de culturele ervaring ;-). Maar oef, drinken op de lege maag…en niet alleen bier, ook de zogenaamde ‘Lao Lao’, een soort rijstwiskey. Fantastisch, wat hebben wij gelachen. Praten was er gezien de taalbarrière niet echt bij ;-).

In de tuin van ons guesthouse stond een verzameling bomrestanten. Laos is namelijk een van de meest gebombardeerde landen ter wereld, o.a. door Amerika tijdens de Vietnam oorlog. Overal worden de restanten daarvan nog opgeruimd. Ter decoratie zie je hier en daar de restanten in tuinen staan. Raar gezicht.

Geen toerist te zien in Ban Na
Nong Khiaw was prachtig, maar er liep nog steeds een grote drukke weg langs. Op zoek naar meer rust gingen we dus met de boot naar Muang Ngoi, een uur varen van de bewoonde wereld. Geen wegen, alleen tussen 18.00 en 22.00 uur elektriciteit, geen stromend water, maar wel een hutje aan de rivier voor 2 euro per nacht. Je kon over de kippen en kuikentjes struikelen als je door het dorp liep, maar we konden er ook nog steeds pizza eten. Hmm, toerisme is een hardnekkig virus. Dus, wij op zoek naar meer authenticiteit. Na een wandeling van ongeveer 2 uur langs smalle paadjes, door rivieren en stroompjes heen, langs rijstvelden kwamen we in Ban Na. Een piepklein (324 inwoners) dorp met alleen maar bamboehutjes. En daar stond ook een hutje voor ons bij O.B. Guesthouse. Mama Kem verwelkomde ons hartelijk. Een ander Nederlands stel was maar liefst 3 maanden gebleven en had geholpen met het bouwen van de school en het timmeren van de schoolbankjes. Nou…dat was niet helemaal ons plan, maar eh…een warm welkom was het wel.
Ban Na ligt in een vallei omringd met karstrotsen en rijstvelden, prachtig. In Ban Na hebben we een beetje rondgeslenterd, gekeken naar de jongens die voetvolley speelden, met de kinderen gespeeld. Touwtje springen doen ze overal ter wereld, in Laos gebruiken ze geen touw maar een soort liaan of tak die flexibel is. Maar vooral het gewone dagelijkse leven was bijzonder om te zien, mensen die zich bij de pomp wassen, de kinderen die in veel te grote kleren, of juist half naakt rondlopen, overal kippen, varkens en eenden. Een vreemde maar heerlijke ervaring, en oh…de sterrenhemel ’s avonds. Liggend op de rug, om ons heen was nergens licht hebben we met een biertje (ach ja, dat dan weer wel ;-)…for the record, het was wel lauw) ervan genoten. De volgende ochtend hebben we de boekjes die we in Luang Prabang hadden gekocht bij BigBrotherMouse in de school aan de leraren gegeven. Vonden ze heel leuk. Het is nog steeds regenseizoen hier, dus na een nat en glibberig tochtje terug naar Muang Ngoi om weer even heerlijk te douchen!

Ecotoerisme, nou vooruit dan een dagje kayakken
Voor China hebben we nog één stop in Laos: Luang NamTha. Het centrum voor ecotoerisme in Laos (brrr, jullie weten sinds Borneo wat voor stinkvoeten die lui hebben). Dus, kayaktripje geboekt. Wij dachten: is een stuk relaxter dan 7 uren in de bergen lopen, overnachten in een dorp, en dan weer 7 uren lopen. En met een boot gaat het een stuk sneller hihi. Omdat we onderweg zouden stoppen in dorpjes met bergvolkjes hadden wij weer boekjes gekocht. En dat kayakken was echt super leuk om te doen, met een paar spannende stroomversnellingen en de prachtige natuur waar we doorheen kwamen. Bomen die lijken op olifanten en bergen tot zover je kunt zien. Een geweldig sympathieke gids, Xai die een lekkere lunch meegenomen had verpakt in bananenbladeren. Maar het allerleukste die dag was het uitdelen van de boekjes. De grote ogen van de kinderen dat ze een kado kregen. Een boek met leuke gekleurde tekeningen. De verbazing ook van de moeder, dat zij dit kreeg. En ze hadden echt helemaal niks daar.  De mama begon gelijk te lezen, langzaam en hardop en alle kinderen er omheen. Geweldig wat een goed gevoel gaf dat. (zie ook de foto)

China: we zijn er!
Inmiddels zijn we precies 1 dag in dit vreemde land. Het oppervlakte van het land is niet alleen groot, alles is hier groot! De gebouwen, de auto’s, de pleinen, de Boeddhabeelden en de grensovergang. Dit was trouwens nog even spannend, we werden apart gezet, moesten wachten toen werd ons in gebrekkig Engels gevraagd wher yu frum? Eh…jij hebt mijn paspoort in de hand vriend…duzzz. Gelukkig was het toen ok, maar even zweten was het wel.
En de taal! Overal en echt ook overal Chinese tekens! Bijna niemand spreekt Engels en iedereen kletst dan lekker in het Chinees tegen ons. Ook al halen we de schouders op, zeggen we in het Engels dat we het niet verstaan, ze blijven Chinees spreken en zelfs dingen opschrijven. Overigens met de vriendelijkste bedoeling! We hebben om ons te helpen een woordenboek gekocht. Wens ons succes met dit avontuur.